فیبروم های رحمی چیست ؟

نگران نباشید، لیومیوم‌های رحمی تا زمانی که توده‌ها خوش خیم هستند، خطری ندارند و یا خود به خود از بین می‌روند و یا با درمان ناپدید می‌شوند. تنها یک دهم درصد احتمال بدخیمی وجود دارد که قابل درمان است.

دلایل متعددی در ایجاد میوم‌های رحمی نقش دارند که عبارتند از: نقض تولید هورمون‌های جنسی، بیماری‌های التهابی مزمن ناحیه تناسلی زنان (سالپنگو اوفوریت مزمن، عفونت‌های مقاربتی)، سقط جنین، داروهای ضد بارداری داخل رحمی.

اگر فیبروم بزرگ تر از 6 سانتی متر باشد، می‌تواند وریدها و اندام‌های لگن کوچک را فشرده کند که منجر به استاز و ترومبوز سیاهرگ‌های لگن کوچک و اندام تحتانی می‌شود. خوشبختانه، چنین مواردی بسیار نادر است. بسیار مهم است که تومور در کجا شروع به تشکیل و رشد کرده باشد.

برای هر نوع درمان خطراتی وجود دارد. داروها ممکن است عوارض جانبی داشته باشند، جراحی‌ها ممکن است خطراتی چون عفونت و خونریزی را ایجاد کنند و یا فرد به داروی بیهوشی حساسیت داشته باشد. اما به طور کلی موارد نادری دچار این عوارض می‌شوند.

اندازه قطعی برای جراحی وجود ندارد و پزشک با توجه به علائم و شرایط بیمار تصمیم به جراحی می‌گیرد. اما از آن جایی که اندازه طبیعی رحم به اندازه یک لیمو یا 8 سانتی متر است، در اغلب موارد اگر لیوم بیش از 7 سانتی‌متر باشد، جراحی انجام می‌شود.

به طور کلی، از ایجاد فیبروم نمی‌توان جلوگیری کرد اما با داشتن سبک زندگی سالم، حفظ وزن طبیعی بدن و انجام معاینات منظم لگن، خطر ابتلا و تشدید بیماری را می‌توان کاهش داد.

بله، فیبروم ها اغلب با باردار شدن تداخلی ندارند. اما در برخی موارد ممکن است فیبروم‌های زیر مخاطی باعث ناباروری یا از دست دادن بارداری شوند و خطراتی چون جدا شدن جفت، محدودیت رشد جنین و زایمان زودرس را در پی داشته باشند.

ممکن است میوم‌ها در برخی افراد پس از یائسگی به دلیل کاهش هورمون‌ها کوچک شوند و علائم از ببین روند و نیاز به درمان نیز نداشته باشند.

این تومورها خوش خیم بوده و حاوی سلول‌های سرطانی نیستند.در حال حاضر دانشمندان ارتباطی بین وجود میوم و احتمال ابتلا به سرطان پیدا نکرده‌اند.

در صورت وجود مواردی چون ترشحات مخاطی با ناخالصی‌های خون، خونریزی شدید یا لکه بینی رحم، اختلال قابل توجه در چرخه قاعدگی، فیبروم‌های بزرگ تر از 6 سانتی متر و مسن تر از 11 هفته، پزشک میوم‌ها را از طریق جراحی خارج می‌کند.

تغذیه نامناسب و استفاده از غذاهای فرآوری شده، گوشت قرمز، لبنیات پرچرب، الکل و کافئین و هم چنین عدم داشتن تحرک و فعالیت بدنی مناسب باعث بدتر شدن بیماری می‌شوند.

عدم تعادل دو هورمون استروژن و پروژسترون که رشد دیواره رحم را در طول هر سیکل قاعدگی برای آمادگی برای بارداری تحریک می‌کنند، باعث رشد لیومیوم‌ها می‌شوند.

استرس یک پاسخ بیوشیمیایی بدن به چالش‌ها و مشکلات زندگی است. مغز برای کنترل استرس، به بدن دستور می‌دهد که هورمون‌های اضافی تولید کند.افزایش سطح هورمون‌ها، رشد میوم‌ها را تحریک کرده و علائم را تشدید می‌کنند. تا جایی که استرس می‌تواند رشد فیبروم‌هایی که زمانی بدون علامت بودند را با سرعت زیاد کند.

خیر. با افزایش سن و نزدیک شدن به یائسگی تولید هورمون‌ها کاهش یافته و میوم‌ها شروع به کوچک شدن می‌کنند و پس از یائسگی (تا 60 سالگی و بعد از آن)، اندازه فیبروم‌های کاهش می‌یابند.

لیومیوم‌های بزرگ می‌توانند باعث خونریزی شدید و ایجاد لخته شده و فشار و درد در ناحیه شکم یا کمر را افزایش دهند و هم‌چنین باعث بزرگ شدن شکم و رحم نیز می‌شوند.